Op 26 april 2017 werden Evie Malawauw en Riet Pattikawa geridderd in de orde van Oranje Nassau voor al hun mooie werk.
Het ontstaan van Tabadila
,,Wie zorgt er straks voor ons?”
Was de vraag die moeder Malawauw haar dochter Evie stelde.
Evie Malawauw:
,,Deze vraag hield me indringend bezig. Onze ouders, de eerste generatie Molukkers kwamen met een aantal kinderen, op dienstbevel met diverse boten vanuit Nederlands Indië in Nederland 1951 aan.
Zij zouden tijdelijk in Nederland worden gehuisvest en zouden terug worden gebracht naar de Molukken. Bij aankomst in Nederland werden de militairen uit dienst ontslagen.
Dit was voor hen een bittere teleurstelling.
In Nederlands Indië groeiden kinderen zelf op met hun opa’s en oma’s in huis. Als kind leefden en leerden ze met meerdere generaties in huis. Je kende je familieverbanden…
Voor het overgrote deel van de tweede generatie Molukkers was dat anders, we hadden geen opa’s en oma’s hier in Nederland. Ook de broers en zusters van mijn ouders kenden wij niet. Onze ouders hadden, toen ze in de jaren tachtig eenmaal op leeftijd kwamen, een duidelijke hulpvraag. Het was niet alleen de vraag van míjn moeder, maar een vraag van een hele generatie.“
Hoe vorm te geven aan goede ouderenzorg aan een generatie die al zoveel had ingeleverd op wat zij van het leven verwachtten?
Hier een passend antwoord op vinden werd een levensopdracht voor Evie Malawauw.
Met twee gelijkgestemden ging zij met haar idee voor een Moluks woonzorgcomplex naar (toen) Tweede Kamerlid John Lilipaly. Het idee werd bespreekbaar gemaakt, er werd samengewerkt met alle Molukse organisaties en diverse Nederlandse organisaties en de Provincie Zeeland. John Lilipaly is altijd als adviseur van Tabadila op de achtergrond aanwezig gebleven.
Toen één van de initiatiefnemers stopte, pakte Riet Pattikawa dit op, als voorzitter. Zij werkte vanuit de kerk al jaren voor de ouderen en had goed zicht op de situatie van de Molukse Ouderen in Zeeland in de praktijk.
Riet Pattikawa:
,,We wilden deze kwetsbare groep, die zoveel had meegemaakt een veilige warme plek bieden, een plek waar zij echt centraal in de Molukse wijk, naast de kerk kwamen te staan. Waar er ruimte was voor hun eigen tradities en gebruiken waar ze omringd waren met de geuren en het gevoel van thuis. Het plan werd gepresenteerd aan alle Molukse- organisaties, – wijkraden en -kerkraden in Zeeland en aan gedeputeerde (wijlen) heer Wim Don.”
Deze laatste gaf de initiatiefgroep de opdracht mee om te zorgen dat binnen de Molukse gemeenschap alle neuzen dezelfde kant op kwamen te staan en dan opnieuw naar het provinciehuis te komen. Iets wat beslist geen sinecure bleek.
Evie en Riet vervolgden een lange en diplomatieke weg, waarop geen uitdaging hen te groot bleek.
Ten behoeve van het onderzoek kreeg Riet zelfs een spoedtraining ‘interviewen’ aan de Universiteit van Wageningen. Gedegen onderzoek was nodig om het bestaansrecht voor Tabadila onomstotelijk vast te stellen.
Het onderzoek werd begeleid door stichting VMC (heden ZB/Scoop). Uiteindelijk werd de behoefte onder de Molukse gemeenschap aangetoond doordat er 480 Molukkers van de eerste generatie in Zeeland het initiatief omarmden en binnen het onderzoek aangaven blij te zouden zijn met een dergelijke voorziening op Walcheren met humanistische inslag.
Ruim 8 jaar streed het bestuur voor hun plan.
Het bestuur bewerkstelligde dat de provincie, de gemeenten op Walcheren, zorgverzekeraar, donaties en woningbouwvereniging de financiën bij elkaar legden om Tabadila van de grond te krijgen; toen kon de bouw beginnen!
De Regenboog; symbool van onderdak, veiligheid en bescherming
Na de opening van het eerste Molukse woonzorgcentrum inNederland op 3 november 1997 traden twee bestuursleden af vanwege andere werkzaamheden. Samen vormden (wijlen) Jozef Tahitu, Riet en Evie het Tabadilabestuur.
Het was dit bestuur dat een droom tot werkelijkheid wist te vormen. Jozef is overigens de bedenker van de naam Tabadila, dat regenboog betekent; symbool van onderdak, veiligheid en bescherming. Zij deden dit bestuurswerk naast hun baan en gezin c.q. in die tijd ook inwonende (schoon)ouders.
Toen Tabadila uiteindelijk geopend werd was het een echt
woon- zorgcentrum met 24-uurs zorg en een zusterpost. Helaas is er door veranderde landelijke regelgeving nu geen 24-uurs zorg meer in Tabadila aanwezig. De bewoner huurt in Tabadila nu zelfstandig een woning maar krijgt zorg via het wijkteam van Zorgstroom.
Alle activiteiten werden overgenomen door het bestuur die zich met een groot aantal trouwe vrijwilligers inzette voor de bewoners.
Evie en Riet blikken trots terug op wat ze voor elkaar hebben gekregen. Het bieden van een keuze meer; bij je kind in huis, naar een Nederlands tehuis óf naar Tabadila… en dat was hun opzet.
Lain Sayang Lain, Lain Tolong Lain…besluiten zij het interview.